Anti-neoliberale roman
Reikhalzend heb ik uitgekeken naar de nieuwe en elfde roman van Jonathan Coe. Na een mager niemendalletje – en de eerste Nederlandse vertaling – De dwergen van de dood (1990) pakte Coe in 1994 groots uit met Het moordende testament. Een ronduit fantastische roman. Dit hoog ontwikkelde schrijverschap kreeg een meesterlijk vervolg met De Rotters Club (2001) en de even sterke sequel De gesloten kring (2004). Helaas bleek Coe’s recentste roman, Expo 58 in 2013 een niet bepaald geslaagd tussendoortje. Dus waren bij mij althans de verwachtingen hooggespannen voor Nummer 11, naar verluidt losjes gebaseerd op Het moordende testament. (meer…)