Een roman als een matroesjka
De vrolijke Vlaamse misantroop Christophe Vekeman (1972) doet weer van zich spreken met Hotel Rozenstok, welgeteld zijn elfde boek en achtste roman. In zijn geheel genomen een ware dikke tong in de wang. Pure entertainment met een ingehouden snik. Erg grappig allemaal, maar toch ook met meerdere lagen pijn. Scheuten die je recht in die spier treffen die men allerlei gevoelens toedicht. Een pijn die vreemd genoeg iets prettigs heeft. Vekeman benut wederom zijn donkere zijde om de lezer te troosten. Gedeelde smart, of iets dergelijks. Dat verdient volle zalen en loftuitingen alom. De massa die de schrijver omarmt. (meer…)